آنـانـکـه عـاشـقـنـد بـه دنـبـال دلــبـرنـد           هر جا که می رونـد تعـلق نـمـی بـرنـد

از آنـچـه کـه وبـال بـبـیـنـنـد خـالـی انـد           عـشـاق روزگار، سبـکـبـال می پـرنـد

پرواز می کنند به هر جا که جلوه ای ست           گـاهـی مـلائک اند و گـاهی کـبـوتـرند

دل را به دست هر کس و ناکس نمی دهند           دلــداده ی قــدیـــمــی آل پــیـمـبــرنــد

آنان که عـاشـق عـلـی و فـاطـمـه شدند           مـدیـون خانواده موسی بن جـعـفـرند!

ما عاشـقــیــم عـاشـق زهـرا و حـیدریم

ما شیـعـیان کشور موسی بن جـعـفـریم

آدم بـدون مـهــر تـو انـسـان نـمی شـود           سلمان بدون عـشـق مسلـمان نمی شود

آن گردنی که تـیـغ تو را بوسه می زند           سوگـند می خـوریم، پـشـیمان نمی شود

وقـتی کـبـوتـران حـریـمت، گرسـنـه اند           گـنـدم برای سـفـره ما، نـان نمی شـود

بایـد هزار قـرن، حـکـومـت کـنی مـرا           بی تو دل رمـیـده، که درمـان نمی شود

تـو هــشـتــمـین پــیـمـبـر قـرآنـی مـنـی

حــق خــدا و حــق مــســلــمـانی مـنـی

تو آسمان عـشـقـی و خـورشید گـنـبـدی           خورشید هشتمی و به ایران خوش آمدی

تو کــربــلایی و نــجــفی و مـدیــنـه ای           یعنی شهید و شاهد و مشهود و مشهدی

هر چشمه ازعلوم، به قلب تو جاری است           با این حـســاب، عــالــم آل مـحـمـدی

تـو آمــدی و آمــدنت رفـتـنـی نــداشـت           مانـنـد آفـتـاب تــو در رفـت و آمــدی

ای آبروی جن و ملک خـاکــبـوسی ات

عـالم فـدای جـلـوه شـمس الشموسی ات

زائـر شـدم نـسـیـم، صدای مـرا گـرفت           از دسـتـم الـتـمـاس دعـای مرا گرفت

یک شب کـنـار پـنـجـره فـولاد، مـادرم           آن قـدر گریه کرد، شـفـای مرا گرفت

یک پــارچه گره زد و تا سال های سال           « سهـمـیه امـام رضـا » ی مرا گرفت

صحن تو، آسـمان تو، گـنـبد طـلای تو           حتی برات کـرب و بـلای مرا گرفت

ایــمــان نداشـتـم که ضمانت کـنـی مرا           تا ایـنکه آهـو آمـد و جـای مرا گرفت

ای دسـتـگــیـر صبح قیامت سرم فدات

هم خــانــواده هم پــدر و مــادرم فدات

ای مـهــربـانــتــرین کــرم سـفـرۀ گــدا           یا ایـهـا الــرئــوفی و یا ایـهـا الـرضا

امشب خدا کند که تو را ای حضور سبز           این قـوم اشــتــبــاه نـگـیـرنـد بـا خــدا

ای لـطف بی نـهـایـت شـبـهـای زائران           یکـبـار ما، سـه بار شـما، پیـش ما بیا

با گریه های تـوست اگر گـریه می کنیم           ای روضه خـوان گـریـۀ ابن شـبیب ها

یابن شـبـیب گـریه فـقـط بر غـم حـسین           یابن شـبـیب گریه فـقـط بـهـر کـربـلا

یـا بن شـبـیب جـد مـرا ســر بـریـده انـد

پـیـش نـگــاه عــمـه مـا سـر بـریـده اند